مقدمه
بنام خدایی که داننده رازهاست نخستین سرآغاز آغازهاست
قدرت‌های سیاسی دنیا و در رأس آنها آمریکا، با بهره‌گیری از قدرت نظامی و اقتصادی آزادگیِ انسان را به سخره می‌گیرند و در آنجا که آزاده‌ای قد علم می‌کند و به مقابله می‌ایستد به اسم حقوق بشر محکومش می‌کنند تا درس عبرتی شود برای دیگران.
حقوق بشر، اصطلاحی است که این روزها مدعیان بسیاری دارد از آمریکا و متحدانش تا روشنفکران غربزده و گاهی مغرض. این اصطلاح همیشه در خدمت آمریکا بوده تا علیه مخالفانش تحریم، تهدید و حتی حمله نظامی بکار ببرد که ایران هم از این قضیه مستثنا نبوده و نیست. اصولا آمریکا هر زمان بهانه‌ای برای فشار بر ایران نداشته از گزارشات حقوق بشر خودساخته در مورد ایران استفاده می‌کند. در این بین جنایات آمریکا علیه حقوق بشر هیچگاه در مجامع بین‌المللی مورد هجمه و یا حتی سوال قرار نگرفته است. برخورد با سیاهپوستان، خشونت پلیس آمریکا، برده‌داری، قاچاق انسان و ... همه و همه توسط آمریکا انجام می‌شود و هیچ زمان نیز پاسخگو نبوده.
نگاه به آنچه اتفاق افتاده و پیشبینی آنچه اتفاق خواهد افتاد باعث می‌شود واژه‌ها از پاسخگویی باز بمانند. آنجا که انسانیتِ انسان در گرو قدرت‌های سیاسی، نظامی و اقتصادی می‌افتد، آنجا که زبان از گفتن و قلم از نوشتن درمانده می‌شود باید به دیگر سو نظر انداخت و هنر را فراخواند اما در زمانهای که هنرمندان دغدغه‌ای برای کرامت و انسانیتِ انسان ندارند و در زمانهای که سیاستمدارن انسانیت را به بردگی می‌کشند دیگر برای هنرمند اصیل و هنری که بازگو کننده دردِ انسانها باشد جایی نمی‌ماند. و به ناچار باید خود هنرمند شد.
بندهای حقوق بشر فقط بر روی کاغذ زیبا هستند وگرنه در خارج از دنیای کاغذی هیچ اثری نگذاشته‌اند و این زیبایی به دنیای انسان منتقل نشده است. این عهدنامه که پس از جنگ جهانی دوم در پاریس تصویب شد دارای 30 بند می‌باشد. در ماده نخست آمده که افراد بشر از لحاظ حیثیت و حقوق و در برابر قانون با هم برابرند. در ماده سوم تاکید شده که هرکس، حق آزادی و امنیت شخصی دارد. ماده پنجم می‌گوید: احدی را نمی‌توان تحت شکنجه قرار داد. ماده نهم اشاره دارد به این نکته که کسی نباید خودسرانه توقیف یا حبس یا تبعید شود. هرکس با مساوات کامل حق دارد دعوایش به وسیله دادگاه مستقل و بی‌طرف، منصفانه و علنی رسیدگی شود (ماده 10). احدی در زندگی خصوصی، امور خانوادگی، اقامتگاه یا مکاتبات خود نباید مورد مداخله های خودسرانه واقع شود و شرافت و اسم و رسمش نباید مورد حمله قرار گیرد (ماده 12) و هر کس حق دارد از آزادی فکر، مذهب و عقیده بهره مند شود (ماده 18).
هیچ کس نباید از اظهار عقیده‌ی خود، بیم و اضطرابی داشته باشد و فرد باید در کسب اطلاعات و افکار دیگران و اخذ و انتشار آن با تمام وسایل ممکن و بدون ملاحظه، آزاد باشد. هر کس حق دارد آزادانه مجامع وجمعیت‌های مسالمت‌آمیز تشکیل دهد و هیچ فردی را نمی‌توان به شرکت در اجتماعی، مجبور کرد (ماده 19 و 20).
این بندهای زیبا دستمایه قدرت‌ها شده‌اند و برای مقابله با مخالفین خود از بهانه‌های آن استفاده می‌کنند در حالی که خود بزرگترین نقص کننده آن هستند. امروزه آمریکا و هم پیمانانش به بهانه حقوق بشر، حقوق مردم دنیا را با تحریم‌های غذایی و دارویی و همچنین حمله نظامی زیر پا می‌گذارند و جامعه به اصطلاح بین‌المللِ حامی حقوق بشر هم سکوت می‌کند. انگار حقوق بشر فقط حق جنایتکاران و قاچاقچیان است وکودکان مظلوم فلسطینی اصلا بشر نیستند. مگر اسرائیل خود بزرگترین قاتل دنیا نیست پس آمریکا چگونه تناقض بزرگ دفاع از حقوق بشر و دفاع از اسرائیل را پاسخ می‌دهد.
جنایات آمریکا و ظلمی که در حق مردم دنیا و علیالخصوص مسلمان کرده نباید فراموش شود و به تصویر کشیدن این جنایات در قالب هنر بصری می‌تواند «مردم فهیم» ایران را آگاه کند که دشمنی شیطان بزرگ با مردم آزاده دنیا مربوط به سال‌های اخیر نبوده و به این دشمنی هیچگاه پایان نخواهد داد.
وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ
اشکی بُود مرا که به دنیا نمی دهم
این است گوهری که به دریا نمی دهم
گر لحظه ای وصال حببم شود نصیب
آن لحظه را به عمر گوارا نمی دهم
عمری بود که گوشه نشین محبتم
این گوشه را به وسعت دنیا نمی دهم
در سینه ام جمال علی نقش بسته است
این سینه را به سینه ی سینا نمی دهم
تا زنده ام ز درگه او پا نمی کشم
دامان او ز دست تمنّا نمی دهم
سرمایه ی محبت زهراست دین من
من دین خویش را به دو دنیا نمی دهم
گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا
یک ذره از محبّت زهرا نمی دهم
امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست
این نقد را به نسیه ی فردا نمی دهم
در سایه ی رضایم و همسایه ی رضا
این سایه را به سایه ی طوبی نمی دهم